ਟਿੱਪਣੀ

ਚਮਤਕਾਰ ਕੋ ਨਮਸਕਾਰ.......’ਤੇ......ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ !

ਮੈਂ, ਮਿੰਟੂ ਬਰਾੜ ਹੁਰਾਂ ਦਾ ਲੇਖ "ਚਮਤਕਾਰ ਕੋ ਨਮਸਕਾਰ" (By Sri Mintu Brar ji published in punjabi lekhak.com) ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਕਿਤੇ-ਕਿਤੇ ਮਿੰਨ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸਿਆ, ਕਦੇ ਗੰਭੀਰ ਹੋਇਆ , ਨਾਲੇ ਭੋਰਾ ਕੁ ਡਰਿਆ ਵੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਜੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ "ਬਾਬੇ" ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦੇ ਦਿਆਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਅਤਿ ਕਥਨੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ। "ਬਾਬਾ ਮਿੰਟੂ ਬਰਾੜ"। ”ਭਾਜੀ ਗੁਸਤਾਖ਼ੀ ਮੁਆਫ਼ !” ਜਿਵੇਂ "ਲੋਹੇ ਨੂੰ ਲੋਹਾ ਕੱਟਦਾ ਹੈ” ਉਵੇਂ ਹੀ ਭਾਜੀ ਹੋਰਾਂ ਆਪਣੇ ਗਿਆਨ ਦੇ "ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕਰ" ਨਾਲ ਬੀਬੀ ਦੇ "ਮਹਾਂ-ਗਿਆਨ" ਦੀਆਂ ਧੱਜੀਆਂ ਉਡਾਈਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਤੇ ਹਰ ਸੁਹਿਰਦ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਮਿੰਟੂ ਵੀਰ ਦੀ ਪਿੱਠ ਠੋਕਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਡਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਆਪ ਦੇ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕਰ ਦੀ ਕਾਟ ਲਈ ਬੀਬੀ ਕਿਤੇ ਕੋਈ.. "ਵਿਘਨ-ਚੱਕਰ" ਜਾਂ ਕੋਈ "ਘਣ-ਚੱਕਰ" ਹੀ ਨਾ ਘੜਦੀ ਹੋਵੇ। ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਭਾਵ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਘਬਰਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ, ਬੀਬੀ ਨੇ ਆਪ ਉੱਪਰ ਜੋ "ਮੁੱਠ ਚਲਾਉਣੀ" ਹੈ ਜਾਂ ਕੋਈ “ਪਲੇਠਾ ਛੱਡਣਾ” ਹੈ, ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦਾ ਨਹੀਂ, ...ਪਰ ਜੇ ਇਹ ਪਹੁੰਚ ਵੀ ਗਿਆ ਤਾਂ.....ਇਸ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੌਸਲੇ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ਼, ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਸ਼ਸਤਰ ਅਰਜਿਤ ਕਰ ਕੇ ਕਰਨਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਭਾਜੀ ਸੁਣਿਆ ਹੈ, ਅੱਜਕੱਲ ਪਲੇਠੇ ਵੀ ਲੋਅ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਚਲਦੇ ਹਨ।

ਕਹਾਣੀ

ਜਗਣ ਦੀ ਭਰੀ

(Note: This story is published in internet magazine PUNJABI LEKHAK.COM & SHABAD SAANJH)

“ਕੋਈ ਫਿਕਰ ਈ ਨੀਂ।”
“ਮੇਰੇ ਬਾਦ ‘ਚ ਇਹ ਜਨਾਨੀ ਖਰੇ ਕੀ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ!.......ਲਗਦਾ, ਇਹ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰੂ.......ਨਿੱਕੇ ਨੂੰ, ਇੱਲ ਦੀ ਥਾਂ ਕੁੱਕੜ ਨਈਂ ਆਉਂਦਾ.......’ਤੇ ਵੱਡੇ ਦਾ ਤਾਂ ਜਮਾਂ ਈ ਬੇੜਾ ਗਰਕਿਆ ਪਿਆ। ਉਹਦੀ ਮਟਕ-ਗਸ਼ਤੀ ਤੇ ਪਤੰਗ-ਬਾਜੀ ਈ ਸੂਤ ਨੀਂ ਆਉਂਦੀ ....ਸਾਰਾ ਦਿਨ। ਸਕੂਲ ਆਲੇ ਮਾਹਟਰ ਬੀ....ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਐ.....ਸਕੂਲੇ?”
“ਪ੍ਰਸ਼ਾਦੇ ਛਕੋ.....ਤੇ ਚਲੋ ਘਰਾਂ ਨੂੰ।”
“ਚਲ ਮੇਰੇ ਭਾਈ।”

ਲੰਬਾ ਚੁਟਕਲਾ

 

ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ

ਢੁੱਕਵਾਂ ਵਾਕ

(Note: Published in internet magazine Punjabi Lekhak.com & Shabad Saanjh)

ਸਟੋਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਗਾਹਕਾਂ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਖਿੜੇ-ਮੱਥੇ ਅਤੇ ਹਾਸਰਸ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ  ਕੋਈ ਤੀਹ-ਬੱਤੀ ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਸਟੋਰ ਵਿੱਚ ਸੌਦਾ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਆਈ। ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਖੜੀ ਉਹ

ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਤਾਂ ਸਟੋਰ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਉਸ

ਨੇ ਕਾਊਂਟਰ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।

ਹਾਸ-ਵਿਅੰਗ

ਅਜੋਕੀ ਗਾਇਕੀ

(Note: This sattire was published in internet magazine "LIKHARI.ORG")


"ਕੋਈ ਦਿਨ ਖੇਡ ਲੈ ... ਮੌਜਾਂ ਮਾਣ ਲੈ ... ਤੈਂ ਭੱਜ ਜਾਵਣਾ … ਓ ਕੰਗਣਾ ਕੱਚ ਦਿਆ ...!"

ਗੀਤ-ਸੰਗੀਤ ਰੂਹ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਹੈ। ਜਦ ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਧੁਨਾਂ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਤੰਤੂਆਂ ਵਿੱਚ ਕੰਪਨ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਦਿਮਾਗ਼ ’ਤੇ ਦਸਤਕ ਦੇਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਇਕਸਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰੂਹ ਖਿੜ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਝੂਮਣ ਲਗਦੀ ਹੈ।